De huidige Wegverkeerswet bepaalt dat de immobilisering en de verbeurdverklaring van voertuigen enkel en alleen mogelijk is indien de overtreder eveneens eigenaar is van het betrokken voertuig.

De wetgever is van oordeel dat dergelijke eigendomsvereiste een beperking vormt voor de politierechter om daadkrachtig op te treden. Men merkt namelijk op dat sommige bestuurders gebruik maken van voertuigen die niet hun eigendom zijn. Zo kan menig verkeersovertreder op slinkse wijze de immobilisering of de verbeurdverklaring ontlopen.

Het wetsvoorstel tot wijziging van de op 16 maart 1968 gecoördineerde wet betreffende de politie over het wegverkeer wat de verbeurdverklaring en immobilisering van voertuigen betreft, poogt hieraan te verhelpen.

Hierna volgt een korte uiteenzetting van de bestaande principes en de wijzigingen die het wetsvoorstel voor ogen heeft.

1                 Algemene principes

1.1            Immobilisering van voertuigen

De immobilisering van een voertuig is een preventieve beveiligingsmaatregel die door het parket gevorderd kan worden. Door deze immobilisering verbiedt men u een bepaald voertuig tijdelijk te gebruiken.

De rechtsgrond voor deze immobilisering vindt men in art. 50, § 1 Wegverkeerswet. Dit artikel bepaalt dat de politierechter tijdelijk de immobilisering van het voertuig kan bevelen wanneer hij een rijverbod uitspreekt en enkel wanneer het voertuig eigendom is van de dader (of uitsluitend ter beschikking staat van de dader).

1.2            Verbeurdverklaring van voertuigen

Heel eenvoudig gesteld betekent het verbeurd verklaren van een voertuig niet meer of niet minder dan het definitief afnemen van uw voertuig.

De rechtsgrond voor deze verbeurdverklaring vindt men in art. 50, § 2 Wegverkeerswet. Dit artikel bepaalt dat de politierechter de verbeurdverklaring van het voertuig kan bevelen wanneer het verval definitief is of ten minste 6 maanden bedraagt en enkel wanneer het voertuig eigendom is van de dader van het verkeersmisdrijf.

2                 Het wetsvoorstel toegelicht

Zoals reeds aangehaald in de inleiding is de wetgever van oordeel dat deze eigendomsvereiste een waar knelpunt betreft en de politierechter in zijn mogelijkheden beknot.

Zo vallen onder meer bestuurders van bedrijfs- en leasingwagens, alsook bestuurders die hun wagen inschrijven op naam van een familielid, niet onder het toepassingsgebied van de huidige wetgeving.

Het wetsvoorstel geeft aan de politierechter de mogelijkheid om het voertuig van de overtreder verbeurd te verklaren of te immobiliseren in plaats van het voertuig waarmee hij de overtreding beging. Bovendien wil de wetgever het mogelijk maken om een verbeurdverklaring bij equivalent uit te spreken indien het voertuig onvindbaar is. Dit betekent dat het mogelijk wordt andere zaken uit uw vermogen verbeurd te verklaren en dit ten belope van de waarde van uw voertuig.

Wat deze verbeurdverklaring bij equivalent betreft, is er op dit ogenblik sprake van onenigheid, aangezien men constateert dat verkeersovertreders veelal onvermogend zijn. Een verbeurdverklaring bij equivalent heeft op dat vlak dan ook weinig zin.

Daarnaast poogt het wetsvoorstel de minimale periode van verval (die voordien vastgesteld was op 6 maanden) te verkorten naar 3 maanden, teneinde de politierechter de mogelijkheid te geven strenger op te treden.

Besluit

Het is duidelijk dat het wetsvoorstel in kwestie hardleerse chauffeurs tracht te raken in hun gaan en staan.
Zo geeft het wetsvoorstel aan de politierechter de mogelijkheid uw voertuig verbeurd te verklaren of te immobiliseren, zelfs wanneer u met een ander voertuig een verkeersovertreding beging. Bovendien wordt de drempel voor het uitspreken van een verbeurdverklaring aanzienlijk verlaagd.
Uiteraard bevindt dit wetsvoorstel zich momenteel nog in de parlementaire draaimolen, doch de parlementaire werkzaamheden zijn reeds vergevorderd. 

U kan uiteraard steeds contact opnemen met ons kantoor inzake de laatste nieuwe ontwikkelingen in de Wegverkeerswetgeving.